mércores, 12 de novembro de 2008

Do trasno Mateus.


Amigas e amigos:
Todos, os avós, os pais e nós mesmos, escoitamos historias sobre eses seres máxicos que poboan a imaxinación de todo o mundo e serviron para darlle forma aos soños, os medos e a fantasía, expresando con eles esa fascinación por algo que existe e precisa ser expresado desde sempre.
Seguramente vos soarán os mouros ou as sereas, asi como o fermosísimo unicornio, que anda polos bosques fuxindo da vista dos seres humanos e só se deixa entrever nalgunha canción. E tamén a moi nobre condición que teño o honor de representar, ainda que outro o fixo mesmo en televisión…
Non sei se vos serán tan familiares o home do saco, a meiga dos dentes verdes, o papón ou o coco: pero estou certo de que a máis dun avó ou avoa si lles quitaron o sono varias veces… E uns cantos pais tamén terán pasado medo (ou non, quen sabe?) con estes seres ou con outros, máis averiados.
E, agora, penso eu, que vos parece se falamos todos (avós, pais ou vós mesmos) aquí dos seres máxicos, mesmo os monstros, que temos imaxinado, ou visto?
Eu, por exemplo, soño, ás veces, cunha ave que se agacha no Bosque dos trasnos, e que premia a quen é capaz de encontrala co poder de falar a lingua de todos os animais e comprenderse con eles sen o máis mínimo esforzo. Que cousas me contan os gatos (en soños, claro)!!.

Ningún comentario: